کوچه پس کوچه های غربت

یا سلمان: ویل لِمَن یظلمِهُا وَ یظْلِمُ بَعْلَها علیا ...
ای سلمان: وای بر کسی که به فاطمه و شوهرش علی، ستم کند.
کوچه باغهای تنگ و تاریک مدینه، در زیر نور بی‏رمق ماه، در هاله‏ ای از تاریکی فرو رفته است. دیوارهای گلی، با آن دربهای چوبی که از شدت اشعه‏ های خورشید، رنگ باخته‏ اند، چهره خسته و قدیمی شهر را، جلوه خاصی بخشیده ‏اند. شهر در بستر شگفت ‏انگیز شب، به شهر مردگان می‏ماند. تنها گاه، نجوای مرغی، در دل نخلستانهای اطراف مدینه، پیکر این سکوت وهم‏ انگیز را می‏خَلَد.